Gdzieś toczy się walka… dzwonią dzwony kolory spadających liści kołyszą się na wietrze gdzieś błysnęło światło blask najdroższych oczu iskrą serca struna intensywnie drgnęła gdzieś deszczowe perły uderzają w dawnych wędrówek ślad słyszalne echo dokucza sercu gdzieś toczy się walka lato nie chce przywitać jesieni serca nuta jest słodka kołyszą się na wietrze kolory spadających…

Każdy z nas takie posiada – pudełeczko, może kuferek, może inną skrytkę, szufladkę… na nasze i tylko nasze myśli. Ostatnie wydarzenia pokazują, że coraz częściej trzeba je zamykać, bo uwolnione mogą stanąć belką monstrualnych rozmiarów w cudzym oku i kłopot gotowy. Przeczekać burzę, zatrzymać się i nie wybuchnąć. Nauka cierpliwości, to wyższa szkoła jazdy. Okrzesać siebie…

Trzeba mieć wielką odwagę i być upartym, by zdobywać najwyższe górskie szczyty. Nie dziwię się alpinistom. Góry można pokochać uczuciem z najwyższej bożej „półki”…  Życzę wszystkim Śmiałkom, by zawsze powracali do Źródła. Niezależnie od tego, czy dane Im będzie zejść na „ziemię”… Nutka, wyjątkowa… Ask The Mountains – Vangelis

Kiedyś Irena Ewa Idzikowska © kiedyś wyjadę a z niedomkniętej szuflady uniesie się echo rozproszonych myśli zostawię otwarte pióro i kartkę w połowie białą – błękitem sprószę jej kanty a w szafie wszystkie kwiaty rozkwitną na pozostawionych sukniach choć nic nie będzie już takie samo wczoraj spłoszone ucichnie wrzosowe staną się sny na pewno wyjadę…

Puzzle mojego ja są jak światło ukryte w cieniu najpiękniejszego drzewa… © Irena Ewa Idzikowska Foto własne (iei)

Ostatnio dużo refleksji, zaglądam do dawniej zapisanych myśli. Minęło tyle już lat, ale absolutnie nic się nie zmieniło w postrzeganiu świata. Każdy z nas ma swoje wyobrażenia, doświadczenia. Mamy swoje antenki odbierające sygnały i swoje sposoby, by coś zakomunikować sobie, tobie, a może całemu światu? Choć dziwny on (za Czesławem Niemenem), to przecież nie ma…

Zanim ukaże się najnowszy tomik poezji autorskiej pt.„Oparta o niewypowiedziane”, sięgam do książki poetyckiej, którą nazwałam „Echo w bursztynie”… Wydałam ją w roku 2017 pod pseudonimem Rena Starska. Wyjątkowa i (jestem tego pewna) przełomowa pozycja w mojej twórczości. Sięgam do zbioru po wiersz… Zapraszam na chwile z moją Poezją…   Uśpij uśpij sny niespokojne ukołysz…